Усе кажуць, нібы час ляціць наперад, Нібы арэлі, што ляцяць бязь перашкод. А на складах нябёснай канцылярыі Сабраныя ўсе зьвесткі пра народ. Кожнаму заведзены гадзіньнік Колеру прагніўшае яешні. Ён не зьбіраецца пачаць адлік хвілінаў, Калі ты не анёл і не драпежнік. Ў першым варыянце паўзе ўгору, А ў другім канае ўніз да шасьцёркі, Ды найчасьцей нясьцерпная прастора Зьмясьцілішчам спыненьня часу застаёцца. Ну а гадзіньнік мой пры ўсім жаданьні Не варушыцца ў той ці іншы бок – Зьвісаючы са столі, флегматычна пазірае На тых, хто стрэлкі заварушыць змог. А мы ляжым, скруціўшыся пад коўдрай, У выглядзе пытальнікаў ляжым І набліжаем той чаканы момант, Калі мы ўпадзем або ўзьляцім. Той цяжар акупіруе прытомнасьць, І я прашу – падвесьце гіры да яго Ці падпаліце стрэлкі цыфэрбляту, Каб падалі яны ніжэй за дно. І ліквідуецца і абанэнт, і картатэка, Выратаванье прыйдзе ў вечным сьне. Тут грацьме вечнай цішы фанатэка, І дробязь-атам лепшым станам здасца мне.